Ο κήπος των Les Roses
Με τον Κώστα Ευαγγελάτο γνωριζόμαστε πάνω από 10 χρόνια και παρακολουθώ με χαρά την πορεία και τη δραστηριότητά του, ως εικαστικό , καλλιτέχνη και κυρίως, φίλο.
Πρόσφατα μάλιστα, βρεθήκαμε στη Δημοτική Πινακοθήκη Πειραιά, όπου είχα τη χαρά να επιμελούμαι την έκθεση-αφιέρωμα στον Μεγάλο Μάνο Κατράκη, με υλικό από το προσωπικό του αρχείο του ηθοποιού και ο Κώστας να παρουσιάζει την έκθεσή του “Εξεικονίσεις Art- Est”, ένα πολυσύνθετο εικαστικό φάσμα με 164 επιλεγμένα χαρακτηριστικά έργα του καλλιτέχνη από το 1976 μέχρι και το 2018.
Ο Κώστας Ευαγγελάτος, είναι ένας ολοκληρωμένος καλλιτέχνης, απόλυτα συνειδητοποιημένος σχεδόν από την αρχή της καλλιτεχνικής του πορείας, για το ποιος είναι και τι αναζητά, αναγνωρίζοντας από μικρός τη φλόγα που τον κατακαίει και την ακολουθεί πιστά. Με μεγάλη ευαισθησία και αγάπη για τον τόπο του, κάθε χρόνο, χωρίς καμία υποστήριξη από τις τοπικές αρχές, με μόνη πυξίδα την περηφάνια του ως Κεφαλονίτης, ο Κώστας συλλέγει έργα τους, παρουσιάζει και δίνει χώρο έκφρασης σε νέους καλλιτέχνες από το νησί και μας καλεί να τους γνωρίσουμε ως καλός οικοδεσπότης.
Πάντα άοκνος, δημιουργεί, εκθέτει και δημοσιεύει, καθιστώντας το όραμά του προσιτό στο κοινό, καλώντας μας κάθε Αυγουστιάτικη πανσέληνο στην οικία του, τη Βίλα Ροδόπη, σε μια βεγγέρα φιλίας, γνωριμίας και αισθητικής εμπειρίας. Ανήσυχο πνεύμα , παρουσιάζει σκίτσα, installations, ρεαλιστικές αποτυπώσεις και λίθινα κοσμήματα της φύσης, φτάνοντας πια σε μια αφαιρετική και συμβολική αποτύπωση συναισθημάτων και ιδεών. Οι φόρμες του μπορεί να είναι αφαιρετικές, παράλληλα όμως είναι οικείες και σχεδόν ονειρικές και μας οδηγούν βήμα-βήμα σε ένα προσωπικό κήπο τέχνης, ευαισθησίας και φαντασίας.
Απόψε λοιπόν, περιδιαβαίνουμε σε ένα κήπο τριαντάφυλλων, στον κήπο των Les Roses, ο οποίος διηγείται ένα σωρό ιστορίες. Κάθε φύλλο μια ψευδαίσθηση, κάθε αγκάθι ένας συμβολισμός . Με κάθε πίνακα μοιάζει σαν να διαβάζουμε πέταλο-πέταλο το τριαντάφυλλο-σύμβολο, σε μια προσπάθεια να ανιχνεύσει τόσο ο ζωγράφος, όσο και ο θεατής, την αλήθεια που κρύβεται στο κέντρο του λουλουδιού, τη δική του, προσωπική , μοναδική αλήθεια που κρύβει ο καθένας μας, ανάλογα με τις αναμνήσεις που έχει συνδέσει με ένα ρόδο.
Θα είχε μάλιστα ενδιαφέρον εάν ήταν δυνατή, η καταγραφή της σύνδεσης που κάνει ο κάθε ένας από εμάς με τη λέξη «τριαντάφυλλο». Για κάποιον είναι το τριαντάφυλλο που έδωσε, εκείνο που δεν πήρε ποτέ, εκείνο που φύτεψε και προστάτευσε για να ριζώσει, ή μήπως το τριαντάφυλλο, εκείνο το κοινό και παράλληλα μοναδικό, του Μικρού Πρίγκιπα;
Με αυτόν τον τρόπο λοιπόν, ο Κώστας Ευαγγελάτος βοηθά να αναπτυχθεί ένας διάλογος του θεατή με τα έργα του, με τρόπο διαδραστικής σύνδεσης και αλληλεπίδρασης, κάτι που κρίνεται αναγκαίο προκειμένου να γίνει η τέχνη κτήμα των πολλών, κι όχι μιας ομάδας πεφωτισμένων, μιας ελίτ πνεύματος, αποστασιοποιημένης από την καθημερινότητα.
Μάλιστα, εδώ και λίγα χρόνια στο χώρο της Μουσειολογίας, εξελίσσεται ένας διάλογος σχετικά με το κατά πόσο τα μουσεία, και κατ’επέκταση οι χώροι έκθεσης, μπορούν να αλλάξουν ζωές. Can Museums change lifes? Ανιχνεύοντας στο σε χώρους τέχνης, όπως είναι και η Βίλα Ροδόπη, καταλαβαίνουμε ότι η τέχνη χρειάζεται να δημιουργήσει δεσμούς με το κοινό, ανοίγοντας ένα διάλογο βασισμένο στις προσωπικές εμπειρίες. Κατανοούμε καλύτερα ό,τι μπορούμε να το συσχετίσουμε με τις προσωπικές μας εμπειρίες.
Έτσι οι χώροι τέχνης, καλούνται να βρουν τρόπους να αυξήσουν την αίσθηση ευμάρειας στο κοινό, να ενισχύσουν την περηφάνια λόγω καταγωγής, τους δεσμούς με την τοπική κοινωνία και ιστορία, να ερμηνεύσουν, να προκαλέσουν και να δώσουν κίνητρα σκέψης.
Καθώς η κοινωνία μας αντιμετωπίζει έντονα προβλήματα φτώχειας, ανισότητας, κατάθλιψης και κοινωνικές διακρίσεις, η τέχνη μπορεί να βοηθήσει στην κατανόηση, στο διάλογο και την αντιμετώπιση των προκλήσεων της εποχής μας, ακόμα και ανοίγοντας η ίδια θέματα και θέτοντας ερωτήματα.
Όσο κι αν κάποια πράγματα νομίζουμε ότι καταρρέουν ή κλυδωνίζονται γύρω μας, για τους περισσότερους, που έχουμε την αίσθηση της όρασης τουλάχιστον, αυτό που μένει και μας συγκρατεί πολλές φορές είναι οι εικόνες που κουβαλάμε μέσα μας ˚τα χέρια της μάνας μας όταν μας σήκωνε, το ψωμί που ζυμώσαμε, το ποδήλατο από όπου πέσαμε, το πρώτο χαμόγελο του παιδιού μας, το πρώτο τριαντάφυλλο που άνθισε". Και τις εικόνες που θα έχουμε απόψε από εδώ, από των κήπο των Les Roses, οι οποίες θα ομορφύνουν τη βραδιά μας.
Έτσι κλείνοντας τον κύκλο των σκέψεων και προβληματισμών μου θα χρησιμοποιούσα παραφράζοντας την, μια ρήση του Μπρεχτ για το θέατρο :
Λοιπόν, μπορεί η τέχνη να αλλάξει τον κόσμο; Η τέχνη δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.
Μόνο οι άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο.
Η τέχνη όμως μπορεί να αλλάξει τους ανθρώπους.
Σε ευχαριστώ Κώστα που μας προσφέρεις αυτόν τον κήπο των Ρόδων, προκειμένου να περπατήσω πέταλο-πέταλο, λουλούδι-λουλούδι, στις δικές σου αλήθειες και στις δικές μου αναμνήσεις.
ΣΤΕΛΛΑ ΟΔ. ΛΙΑΤΟΥ.
Ιστορικός-Αρχαιολόγος, Μουσειολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου